Առաջինը,ինչի մասին ես ցանկանում եմ խոսել դա ժպիտն է: Մի քանի օր առաջ մարդիկ տոնում էին ժպիտի օրը: Իսկ ի՞նչ է դա, ե՞րբ է առաջանում: Ես գիտականորեն չեմ բացատրի դրա էությունը: Ուղղակի կգրեմ այն իմ պատկերացմամբ:
Ժպիտը մարդու արձագանքն է որևէ լավ բանի նկատմամբ: Օրինակ երբ քեզ հաճոյախոսում են դու անկախ քեզնից ժպտում ես: Կենսաբանների կարծիքով հաճախ ժպտացող մարդկանց մոտ շուտ են առաջանում կնճիռներ: Բայց դա ինձ ամենևին չի խանգարում միշտ ժպտերես լինել: Ինչպես ասել է Մարկ Տվենը` կնճիռները պետք է լինեն միայն անցյալի ժպիտների հետքեր: Ես սիրում եմ ժպտալ,կիսել ուրախ տրամադրությունս բոլորի հետ: Այստեղ շատ տեղին կլինեն Միխաիլ Ժվանեցկու խոսքերը` Поделись улыбкою своей, и ее тебе не раз еще припомнят ...Ժպտացեք սիրելիներս: Տխրելու առիթ միշտ էլ կլինի: Ժպտացեք աշխարհին, և այն ձեզ փոխադարձ ժպիտով կպատասխանի: Եվ մի մոռացեք, որ մեր կյանքի երկարացման գործում ժպիտնել իր մեծ տեղն ունի: Մի այսպիսի արտահայտություն կա` ծիծաղը երկարացնում է կյանքը: Հիմա դուք կմտածեք, թե ես մոռացա, ինչի մասին եմ խոսում: Բայց ոչ: Ես շատ լավ հիշում եմ և միտումնավոր սա գրեցի: Ժպտիտն ու ծիծաղը իրար հետ շատ սերտ կապի մեջ են: Չէ որ ժպիտն է ծնում ծիծաղ: Այո այո...ծիծաղի մայրը ժպիտն է: Այնպես որ դարձրեք ժպիտին ձեր կյանքի անբաժան ուղեկիցը և այն` ծնելով ծիծաղ, կերկարացնի` ձեզ ընդհամենը մեկ անգամ տրվող այս անկրկնելի կյանքը:)))
Մի քանի աֆորիզմ ժպիտի մասին...— Я понял, в чем Ваша беда. Вы слишком серьезны. Умное лицо — это еще не признак ума, господа. Все глупости на земле делаются именно с этим выражением лица. Вы улыбайтесь, господа, улыбайтесь...»
„Тот самый Мюнхгаузен“
Не плачь, потому что это закончилось. Улыбнись, потому что это было.
Нужно немного, чтобы вызвать улыбку, и достаточно улыбки, чтобы все стало возможным.
0 մեկնաբանություն:
Отправить комментарий