-Էէէ դե, ասում եմ մռութդ հավաքի…

-Ալյոուոու...

-Դու դեռ տա՞նն ես:

-Կոշոներս հագա, արդեն դուրս եմ գալիս:

.........

-Մաաամ, սանրս ու՞ր ա, չեմ գտնում: Լավ, սենց էլ կուտվի: Գնացի...Էս դուռն ինչի՞ա սենց դխկոցով փակվում: Էս շենքը մի օր կփլվի գլխիս դրա պատճառով:

Ու աստիճանավանդակը սկսեց դղրդալ աղջկա անհամբեր քայլերից: Հարևաններին դա արդեն չէր զարմացնում. սովորել էին: 

Եվս մի քանի քայլ ու...

-Դե կգաիր էլի:

-Հա լավ, մի օր էլ ես ուշանամ:

Աղջկա խոսակցի դեմքին հայտնվեց "Ի՞նչ ա ասում է՜" արտահայտությունը: 

-Իսկ գիտե՞ս, որ ինձ էսօր սպառնացել են:

3...2...1

Սենյակը լուսավորվում էր առաստաղի մեջտեղում կախված փոքրիկ լամպով. հարցաքննության խցի էր նման: Միակ կահյուքը մեջտեղում դրված սեղանն էր ու շուրջը շարված 6 աթոռները: Դեմ դիմաց նստած էին 2 ուրվական: Չէին խոսում: Մեկի գլուխը կախ էր` մտածում էր: Մյուսը, քմծիծաղը դեմքին, նայում էր դիմացի նստածին: 3...2...1...

Հանկարծ մտածողը, առանց գլուխը բարձրացնելու, ձեռքի թղթերը շպրտեց սեղանին...Ագահորեն կուլ տվեց վիսկիի վերջին կաթիլներն ու...

-Դու նորից հաղթեցիր: Դու միշտ հաղթում ես...

***

-Գիտե՞ս ես քեզ ինչքան եմ ատում:

Իսկ գեղեցիկ ժամացույց կրողը շարունակում էր անհանգիստ այս ու այն կողմ քայլել:

-Քեզ ու քո նմաններին...Հա, դուք անտանելի եք...

Մի պահ կանգ առավ: Դեմքն այլայլվեց: Հայացքը հուշում էր արդեն զայրացած հոգու մասին:

-Դե մի բան ասա: Բայց չփորձես ձայնդ բարձրացնել:

Զգացի ծանր շնչառությունն իմ գլխավերևում:

-Չես խոսում, որովհետև գիտես, որ ճիշտ եմ, որովհետև ասելու բան չունես...Մեջքիս հետևից գնա, նյարդայնացնում ես: