3...2...1

Սենյակը լուսավորվում էր առաստաղի մեջտեղում կախված փոքրիկ լամպով. հարցաքննության խցի էր նման: Միակ կահյուքը մեջտեղում դրված սեղանն էր ու շուրջը շարված 6 աթոռները: Դեմ դիմաց նստած էին 2 ուրվական: Չէին խոսում: Մեկի գլուխը կախ էր` մտածում էր: Մյուսը, քմծիծաղը դեմքին, նայում էր դիմացի նստածին: 3...2...1...

Հանկարծ մտածողը, առանց գլուխը բարձրացնելու, ձեռքի թղթերը շպրտեց սեղանին...Ագահորեն կուլ տվեց վիսկիի վերջին կաթիլներն ու...

-Դու նորից հաղթեցիր: Դու միշտ հաղթում ես...

2-րդ ուրվականի դեմքի քմծիծաղը չէր փոխվում:

-Չե՞ս հոգնել հաղթելուց: Ամեն անգամ նույն պատմությունը: Ես հոգնել եմ:
-Դե ուրեմն արի էլ չխաղանք: Եթե այսպես շարունակվի, քեզնից ոչինչ չի մնա:
-Ես առանց այս խաղի կյանք չունե՛մ: Դու գիտես, որ կոնն ինձ համար ոչինչ ա: Ես ադրենալին եմ ուզում, կյանք եմ ուզում:
-Գնա օդապարիկով ցատկիր: Խոսատանում եմ ադրենալինի մեծ քանակություն:
-Ձե՞ռ ես առնում: Ավելի լավ ա լռի՛ր: Քո վիսկին տուր: Իմը վերջացավ:
-Բավակա՛ն է խմես: Գիտակցությունդ սթափ պահիր:
-Ասում եմ տու՛ր էտ գրողի տարածը:

Բաժակը սահեց սեղանի վրայով ու հասավ իրեն սպասող ձեռքին...

-Շարունակենք:
-Համոզվա՞ծ ես:
-Ես էս կյանքում գրեթե ոչնչի վրա համոզված չեմ: Բաժանի՛ր:
-Կոնը դիր ու սկսենք:

Մեծ աղմուկով սեղանին շպրտվեց առաջին ուրվականի հոգու մի մասը: 2-րդ ուրվականը դրա դիմաց առաջ հրեց ևս մի բաժին երջանկություն: Բաժանվեցին խաղաթղթերը...3...2...1...