1 июл. 2013 г.

3...2...1

Սենյակը լուսավորվում էր առաստաղի մեջտեղում կախված փոքրիկ լամպով. հարցաքննության խցի էր նման: Միակ կահյուքը մեջտեղում դրված սեղանն էր ու շուրջը շարված 6 աթոռները: Դեմ դիմաց նստած էին 2 ուրվական: Չէին խոսում: Մեկի գլուխը կախ էր` մտածում էր: Մյուսըքմծիծաղը դեմքին, նայում էր դիմացի նստածին: 3...2...1...

Հանկարծ մտածողը, առանց գլուխը բարձրացնելու, ձեռքի թղթերը շպրտեց սեղանին...Ագահորեն կուլ տվեց վիսկիի վերջին կաթիլներն ու...

-
Դու նորից հաղթեցիր: Դու միշտ հաղթում ես...

30 июн. 2013 г.

***

-Գիտե՞ս ես քեզ ինչքան եմ ատում:

Իսկ գեղեցիկ ժամացույց կրողը շարունակում էր անհանգիստ այս ու այն կողմ քայլել:

-
Քեզ ու քո նմաններին...Հա, դուք անտանելի եք...

Մի պահ կանգ առավ: Դեմքն այլայլվեց: Հայացքը հուշում էր արդեն զայրացած հոգու մասին:

-
Դե մի բան ասա: Բայց չփորձես ձայնդ բարձրացնել:

Զգացի ծանր շնչառությունն իմ գլխավերևում:

-
Չես խոսում, որովհետև գիտես, որ ճիշտ եմ, որովհետև ասելու բան չունես...Մեջքիս հետևից գնա, նյարդայնացնում ես: