4 февр. 2012 г.

Միակ ճշմարիտ իմաստությունը գիտենալն է, որ դու ոչինչ չգիտես....Սոկրատես



Գույնզգույն ողջույններս սիրելի ընթերցողներ: Այսօր մեծ ցանկություն ունեմ ձեզ ներկայացնելու Անդրե Մորուայի հիասքանչ ստեղծագործություններից մեկը: Կարծում եմ շատերիդ կհետաքրքրի այս փոքրիկ հրաշքը` մի մասնիկը նրա հրաշալի գրքից: Ես չեմ թարգմանել հայերեն և ուզում եմ ներկայացնել ռուսերեն տարբերակը: Թող բոլորը ներեն ինձ այս հանդգնությանս համար, ուղղակի ես ավելի ճիշտ համարեցի թողնել ռուսերեն, որպեսզի կարդալուց համն ու հոտը չկորչի: Ես չեմ ասում, թե հայերենը աղքատ լեզու է, ո՛չ, ո՛չ: Ուղղակի ես չեմ կարող այնպես թարգմանել, ինչպես դա արել է դրա վարպետը` չկորցնելով ստեղծագործության ոչ մի մասնիկ:
Եվ այսպես, ձեզ եմ ներկայացնում հատված Անդրե Մորուայի  <<Նամակներ անծանոթուհուն>>` <<Письма незнакомке>>  գրքից` <<Ապրելու գիտության մասին բաց նամակ երիտասարդ մարդուն>>` <<Открытое письмо молодому  человеку  о науке жить>>  մասից մի հատված`<<Մի կնոջ մասին, ով ամեն ինչ գիտի>>` <<О даме, которая все знает>> վերնագրով.

30 янв. 2012 г.

Իսկ ո՞վ է ասել, թե գիշերը գույներ չունի...;)))



    Մութ գիշեր: Խավարը ագահորերեն կլանել է ամեն ինչ: Նույնիսկ իմ այդքան լուսավոր սենյակը ի վերջո հանձնվեց նրա իշխանությանը: Ամեն ինչ թաղվել է սևի մեջ: Թվում է, թե գիշերը գույներ չունի……..Արդեն բավականին ուշ է: Պառկած եմ մահճակալիս, նայում եմ այդքան դատարկ ու սովորական թվացող առաստաղին: Առաջին հայացքից ոչինչ չի երևում: Ինձ թվում է, թե արդեն ուղեղս անջատվել է, և ուր որ է կքնեմ: Բայց դա միայն թվում է: Հանկարծ, կարծես թե առաստաղը կենդանանում է, արթնանում է խոր քնից ու սկսում խոսել: Հանկարծ այն դառնում է գունավոր, ներկվում է աշխարհի բոլոր վառ, պայծառ գույներով: Գույները լցվում են ամբողջ սենյակով մեկ….Ու առաստաղը սկսում է պատմել ինձ մի գեղեցիկ պատմություն: